Ik ben dus Yvonne van Galen, geboren en getogen in Hoogvliet Rotterdam. Toen ik in 1977 ter wereld kwam gebeurde dat in een huishouden met lekker veel dieren: 14 katten en 2 honden. Niet om op te eten natuurlijk, ik eet geen dieren en ben sinds mijn 7de vegetariër. Als kind was ik vrolijk en energiek en altijd op zoek naar grenzen, op het randje, daar beleefde ik nu eenmaal het meest. Ik had een voorliefde voor mooie verhalen en werd aangetrokken tot het onzichtbare: de verbeeldingswereld van mijn geest. Ik herinner me nog goed hoe creatief ik was. Seksueel misbruik paste niet in het straatje maar het overkwam me wel. Ik schoot ervan op slot en sprong over een grens een duistere wereld in. Alles werd zwart. Ik raakte op jonge leeftijd aan de drugs en zocht ook daar grenzen op. Ik werd van school afgestuurd en feestte en rebelleerde wat af. Alles was een roes. Ik uitte me alleen nog maar negatief. De positieve ik was ik uit het oog verloren. Op mijn 18de ging ik werken en uit huis zodat ik op eigen benen kon leren staan. Dat principe had ik vrij snel onder de knie. Dus toen ik op mijn 20ste oneervol ontslagen werd bij de Marine begon ik gewoon weer ergens anders en ging ik als bakkersmeisje werken. Voor alles is een oplossing. In de jaren die volgden zou ik nog plenty baantjes hebben, van beveiligingsbeambte tot administratief medewerkster in de aannemerij en advocatuur. Been there done that zullen we maar zeggen. En nou moet je natuurlijk niet denken dat ik overal steeds ontslagen werd want zo is het niet gegaan. Na een tijdje verloor het mijn interesse en wilde ik weer iets nieuws leren dus dan ging ik op zoek naar een andere uitdaging. Wat dat aangaat ben ik heel gemakkelijk: als je het niet naar je zin hebt dan moet je iets anders gaan doen. Op mijn 24ste stapte ik uit de drugsscene. Dat was ook het moment dat er ruimte ontstond om positievere dingen aan te gaan trekken.

In 2016 keerde ik terug naar Rotterdam. In eerste instantie alleen, Marco volgde in 2018. Voor de werkzaamheden van Enjoy Car Rental hadden we iemand ingehuurd. Het bedrijf draaide dus gewoon door en dat bood mij de vrijheid om niet ‘te hoeven werken’. Financieel hadden we onze zaakjes goed op orde en zodoende had ik de ruimte om mezelf verder te ontplooien, zonder gelddruk. Terug in Rotterdam begon ik uit het niets gedichten te schrijven. Rijmpjes maken deed ik als kind ook al graag maar daar was ik mee gestopt toen het seksueel misbruik begonnen was. In een Yvonne van Galen tempo begon ik mijn emoties onder woorden te brengen, in dichtvorm. Het was een emotionele tijd. Ik belandde in een verwerkingsproces en schrijven hielp me om te relativeren. In 2017 maakte ik in een impuls een Facebook-pagina ‘Moderne Dichtkunst’ aan en begon mijn creaties, gedichten in combinatie met foto’s, openlijk te delen. De positieve reacties die daarop kwamen zorgden er mede voor dat mijn zelfvertrouwen groeide. Een goed uitgangspunt om verder te stomen.